کجا آتش گرفته؟ ( سیستم اعلام حریق متعارف)

این سیستم  اتوماتیک، ساده و قدیمی است که هنوز هم در بسیاری از مکان ها کاربرد دارد.

چگونه کار می کند؟

این سیستم بر اساس جریان عبوری از مدار ،محل اتش سوزی را پیدا می کند . در حالت عادی از دتکتور ها جریان کمی عبور می کند اما با وقوع آتش سوزی ، جریان عبوری از مدار افزایش می یابد و اعلام حریق رخ می دهد.

ما با چهار حالت مواجه می شویم :

1. جریان عبوری از مدار کم و به میزان نرمال است. در این حالت چراغ سبز روشن است.
2. وقتی که یکی از سیم ها دچار آسیب و یا پارگی شده باشد  ، چراغ زرد که به معنی اشکال در سیستم است فعال می شود .
3. این حالت هنگام وقوع حریق رخ می دهد که چراغ به رنگ قرمز در می آید .
4. حالت چهارم  زمانی رخ می دهد که سیستم دچار اتصال کوتاه می شود . اتصال کوتاه زمانی رخ می دهد که دو سیم با هم برخورد کرده اند و دچار اتصالی شده اند که در این حالت نیز چراغ زرد روشن می شود .

اندازه سیستم های اعلام حریق متعارف

سیستم های اعلام حریق متعارف بر حسب زون در اندازه های متفاوت موجود هستند که بنا به بزرگی ساختمان و مجموعه، آن را انتخاب می کنیم. سیستم های اعلام حریق متعارف از 1 زون تا 48 زون بیشترین کاربرد را دارند .

اجزاء سیستم اعلام حریق کانونشنال (متعارف)

سیستم اعلام حریق متعارف شامل اجزای گوناگونی به شرح زیر می باشد :

1. پنل اعلام حریق
2. انواع دتکتور های دودی، شعله ای، حرارتی و گازی
3. آژیر
4. فلاشر
5. شستی

همچنین یکی از اجزایی که بهتر است در این سیستم استفاده شود، پنل تکرار کننده است. تعداد اجزای سیستم اعلام حریق متعارف بسته به اندازه محیط و تعداد زون ها افزایش می یابد .

کاربرد سیستم اعلام حریق کانونشنال (متعارف)

سیستم های اعلام حریق کانونشنال سال ها است که در دنیا وجود دارند و از نظر کاربرد و تکنولوژی خود را اثبات کرده اند. سیستم اعلام حریق متعارف (کانونشنال) به دلیل نوع ساختار و سیم کشی که دارد بیشتر در محیط های زیر استفاده می شود:

• محیط کوچک و کم رفت و آمد
• در محیط با جمعیت پایین
• محیط های با کاربری غیر از بیمارستان ها، فروشگاه های زنجیره ای بزرگ و هتل های بزرگ و کاربرد دارد.
• محیط های غیر صنعتی

به طور کلی می توان سیستم اعلام حریق کانونشنال را مناسب با سیستم ایمنی فشار ضعیف دانست . همچنین اگر بودجه اختصاص یافته جهت تهیه سیستم اعلام حریق محدود باشد از این سیستم استفاده می شود .

برای آشنایی با محیط خطرناک مقالات ما را ببینید.

مراحل  طراحی سیستم

اولین و مهمترین قدم جهت طراحی این سیستم ، زون بندی محیط یا ساختمان است. مهمترین پارامترهایی که کد  NFPA 72 در طراحی پیشنهاد می کند به شرح زیر است  :

• مساحت هر زون حداکثر  ۲۰۰۰m²می باشد.
• حداکثر طول زون ۳۰۰۰mمی باشد.
• حداکثر تعداد المان های هر زون (شامل شستی و دتکتور ..) ۲۴ المان است و بهتر است حد اکثر ۲۰ عدد منظور گردد.
• هر طبقه مسکونی می تواند بر یک زون قرار گیرد.
• پیشنهاد میشود شستی اعلام حریق راهرو طبقات بر یک زون مجزا باشد .
• در جاهائی که دارای ولتاژ القایی است (اتاق ترانس،سوئیچ و..) میبایست از سیم روکش دار استفاده نمود .
• سیم باید یک تکه و در لوله مستقل و مجزا باشد .
• سقف و کف کاذب که دارای ارتفاع بیش از ۸۰CM باشند،نیاز به دتکتور دارند .
• اگر فاصله پارتیشن نصب شده تا سقف کمتر از ۳۰CM باشد ،باید برای آن دتکتور مجزا لحاظ نمود .
• اگر ارتفاع گچبری سقف بیش از ۵۰CM باشد لازم است دتکتور مجزا برای هر فضا در نظر گرفت .
• پلکان اضطراری یک زون محسوب می شوند .
• موتورخانه یک زون محسوب می شود .
• اتاقک آسانسور یک زون می باشد .

شایان ذکر است که هر زون می تواند شامل شستی و یا دتکتور و یا هر دو آن ها باشد. همچنین هر زون از منطقه خاص خود محافظت می کند.

نحوه زون بندی 

همانطور که در تصویر فوق مشاهده می کنید برای مناطق مختلف 4 زون وجود دارد و هر زون خروجی خاص خود را دارد. که زون یک و سه فقط شامل شستی و زون دو و چهار فقط شامل دتکتور هستند.

ایمن ساز خزایی علاوه بر فروش تجهیزات آتش نشانی، خدمات طراحی سیستم اعلام حریق متعارف و آدرس پذیر و همچنین نصب و اجرای سیستم اعلام حریق متعارف را ارائه می دهد . ما مجری و طراح سیستم های اطفا حریق اتوماتیک گازی نظیر FM200 ، NOVEC 1230، INERGEN می باشیم.محافظت از اماکن با ارزش خود را به بهترین ها بسپارید.

مدار و نقشه سیستم

در این سیستم نوع سیمی که در مدار استفاده می شود بسیار مهم است زیرا اگر سیم دچار مشکل شود مدار اعلام حریق  به خوبی کار نمی کند. در این سیستم از دو نوع سیم استفاده می شود. یک دسته از سیم ها قبل از آشکار شدن حریق و دسته دیگر بعد از آشکار شدن حریق فعال می شوند. در دتکتور و شستی ها که قبل از آشکار شدن حریق استفاده می شوند باید از سیم 1.5 میلیمتر پی وی سی (پرتودور) و در مکان هایی که احتمال آسیب مکانیکی به سیم وجود دارد از غلاف مکانیکی نیز استفاده شود. در منبع تغذیه و آژیر که بعد از آشکار شدن حریق استفاده می شوند می توان از کابلی که برای دسته اول استفاده می شود، استفاده کرد ولی باید دارای حفاظ مکانیکی فولادی باشند.

نحوه سیم کشی (مدار کشی) به صورت انشعابی و ستاره ای است به این صورت که پنل مرکزی در وسط مدار قرار می گیرد و با استفاده از دو سیم اتصالات انجام می شود. یک سیم مخصوص دتکتور ها و شستی است و سیم دیگر مخصوص آژیر های اعلام حریق می باشد. در واقع همه ی این تجهیزات روی یک مدار سیم نصب نمی شوند. و هر زون بطور مستقیم به پنل اصلی متصل می شود.

نحوه سیم کشی (مدار) 

در تصویر فوق یک مدار سیم مربوط به تجهیزاتی که خبر حریق را به کنترل پنل می دهند (دتکتور و شستی) دیده می شود و مدار سیم دیگر مربوط به اتصال تجهیزاتی است که وقوع حریق را اعلام می کنند (آژیر ها) . لازم به ذکر است به تعداد زون ها سیم ورودی به کنترل پنل وجود دارد.

مراحل اجرای مدار سیستم

مراحل تعیین و اجرای مدار سیستم به صورت زیر می باشد:

1. مشخص کردن و جانمایی تجهیزات بر روی نقشه
2. اجرای کابل کشی
3. نصب المان ها و پنل
4. اتصال سیم ارت به بدنه فلزی پنل
5. تست کنترل پنل و ما بقی تجهیزات
6. چک کردن کامل بودن مدار سیم‌کشی را توسط یک دستگاه اهم متر
7. اطمینان حاصل کردن محکم بودن اتصالات سیستم اعلام حریق
8. اطمینان حاصل کردن از سالم بودن عایق روی سیم‌ ها
9. بستن درب پنل و قرار دادن باطری هاو متصل کردن دستگاه به برق

سیستم اعلام حریق آدرس پذیر چیست؟

ss=”text-justify”>عمده ترین تفاوت سیستم اعلام حریق متعارف و آدرس پذیر در نحوه سیم کشی و میزان دقت در انتخاب محل وقوع حریق است. در سیستم اعلام حریق آدرس پذیر هر جز دارای یک کد است که در صورتی که حریق رخ دهد به طور دقیق مشخص می شود که کجا دچار حریق شده است. همچنین سیم کشی در سیستم اعلام حریق متعارف به وسیله دو سیم و در سیستم اعلام حریق آدرس پذیر توسط 1 سیم انجام می شود.